Ȧ₄

 

Ȧ₄ art. indef.

 

1. rodzajnik nieokreślony (używany przy rzeczownikach policzalnych w liczbie pojedynczej nazywających bliżej nieokreślone, nieznane rzeczy, zwierzęta i osoby lub takie, o których nie było wcześniej mowy): Har śtełt’um wo ȧ wȧjł dinymłikja fröga. ‘Zadawał sobie co chwila te same pytania.’; Gestyn zoh yh ȧ oüta ferhejnfiöen ȧn dos oüta fü ȧzu byhend, do’h kund ymfoła! ‘Widziałam wczoraj przejeżdżające obok auto i to auto jechało tak szybko, że mogłam się wywrócić!’

2. pewien: Ȧ kłop trot ȧmöł c’yns nȧj. ‘Pewien mężczyzna wstąpił raz do nas.’

Forma ’N jest bardzo rzadka, por. fragment piosenki Der kükük ȧn der yzuł: Der kükük ȧn der yzuł / Zy hota’n klina śtrȧjt. ‘Kukułka i osioł / One miały małą sprzeczkę.’

Rodzajnika nieokreślonego używa się przed rzeczownikami w liczbie pojedynczej. Wyjątkiem są użycia Ȧ₄ przed rzeczownikami w liczbie mnogiej poprzedzone liczebnikiem, co nadaje wypowiedzi zabarwienia emocjonalnego lub może sugerować, że nie chodzi o dokładną liczbę, por.: Yhy ho jum dos can möł gyziöet. ‘Powiedziałem mu to dziesięć razy.’ a Yhy ho jum dos ȧ can möł gyziöet! ‘Powiedziałem mu to (chyba z) dziesięć razy!’

Jeśli w języku wilamowskim dwie samogłoski znajdują się bezpośrednio obok siebie, jedna z nich może zniknąć, stąd zauważyć można formy takie jak ȧr küca wȧjł < y ȧr küca wȧjł, mimo że we współczesnym języku wilamowskim rodzajnik nieokreślony w celowniku (dat.) występuje tylko po przyimku wymagającym celownika. Zalecana jest pisownia nieuwzględniająca uproszczeń fonetycznych, tj. w tym wypadku y ȧr küca wȧjł ‘za chwilę / wkrótce’.

Zob. też: → DER