BȦN

BȦN s. n. (pl. BȦN, dim. BȦNŁA)

kość: Ȧ höt’um cwe bȧn cybroha. ‘Złamał sobie dwie kości.’

Wyraz BȦN w liczbie pojedynczej (sg.) ma długą samogłoskę, w liczbie mnogiej (pl.) zaś – krótką.

Por. też: fu błüt ȧn bȧn ‘z krwi i z kości’: Yh bej ȧ Wymysiöejer fu błüt ȧn bȧn. ‘Jestem Wilamowianem z krwi i kości.’