BOCY / POCY₁

BOCY / POCY₁ praep. (dat.)

1. do, aż do (określa końcowy moment lub miejsce): Dy konferencyj toüyt bocy fynf nömytags. ‘Konferencja potrwa do piątej popołudniu.’; Dy Wymysiöejyn kuza wymysiöeryś pocy hoüt. ‘Wilamowianie mówią po wilamowsku do dziś.’; Hefa Wymysiöejyn bata ufa gyhȧjma kalwinyśa ondeht bocȧr hełwt fum ahcyta hundytjür. ‘Wielu Wilamowian modliło się na tajnych kalwińskich nabożeństwach do połowy osiemnastego wieku.’

2. aż do (odległość, ilość, wielkość, czas): Śnȧjd der ȧ śtykla fu dö pocy dö. ‘Utnij sobie kawałek stąd dotąd.’; Yhy ho s’büngroz ufer wat gyzyt, fylȧjht wyt’s bocy Ustyn ufgejn. ‘Zasiałem rzeżuchę na wacie, może wzejdzie do Wielkanocy.’ 

Gdy BOCY / POCY łączy się z rodzajnikiem określonym w celowniku (dat.), przybiera postać bocym / pocym lub bocȧm / pocȧm dla rodzaju męskiego (m.) i nijakiego (n.) oraz bocȧr / pocȧr dla żeńskiego (f.)

Czasem używa się formy bocuf (+ acc.), która jest zrostem BOCY i → UF: Mȧ djef di myłih oüstrynkja bocufs end fum mönda. ‘To mleko należy wypić do końca miesiąca.’; Wjyr gingja cyfüs fu Wymysoü bocuf / bocy uf Mikuszowic. ‘Szliśmy / szłyśmy na piechotę z Wilamowic do Mikuszowic.’

BOCY / POCY oraz bocuf używa się w połączeniu z → WEN₁ i → CȦJT lub → WȦJŁ₁, oznaczając ‘aż do czasu / chwili, gdy...’, ‘do czasu / chwili, aż...’: Dü müst błȧjn bym kłopa bocuf dy cȧjt, wen’ȧ wyt zȧjn fryś. ‘Musisz zostać przy mężu do czasu, aż wyzdrowieje.’; Har kom cüner bocȧr cȧjt, wen der zumer zih ny end. ‘Przychodził do niej do czasu, aż lato się nie skończyło.’