BÜW

BÜW s. m. (pl. BÜWA, acc. / dat. sg. BÜWA, gen. BÜWAS, voc. BÜWY, dim. BIWŁA / BÜWŁA)

chłopiec: Hüh ok büwy, yh döht mer ȧzu, wjesty ny kuma cy mjyr uf Win? ‘Słuchaj chłopcze, tak sobie myślałem, nie przyjechałbyś do mnie do Wiednia?’; O mȧj łiwy müter, s’troümt mer hoüt y dar naht / Do dy büwa köma, grod yr hołwa naht. ‘O moja mamusiu, śniło mi się dzisiaj w nocy / Że chłopcy przyszli dokładnie o północy.’ (fragment piosenki O mȧj łiwy müter)

Por. też: der büw mytum ruta hitła ‘chłopczyk z czerwonym kapelusikiem’ (wilamowski demon, którym straszyło się dzieci): Inda fercyłt zy fu dan łoühtnikja ȧn fu dam büwa mytum ruta hitła. ‘Zawsze opowiadała o tych błędnych ognikach i o tym chłopczyku z czerwonym kapelusikiem.’

Zob. też: → ŚÜLBÜW