DOÜMA

DOÜMA s. m. (pl. DOÜMA, dim. DOÜMŁA)

kciuk: Der doüma ej ju ny der łengsty fyngjer yr hand, oder derfjyr ej’ȧ der śtȧksty. ‘Kciuk nie jest najdłuższym palcem u ręki, ale za to jest najsilniejszy.’

[der doüma] Dos ej der doüma,

[der wȧjzfyngjer] Dar śytułt dy fłoüma,

[der mytułfyngjer] Dar kłoüt zy uf,

[der hacfyngjer] Dar łet zy hejn,

[der kliny fyngjer] Ȧ dar kliny fryst oły uf.

‘[kciuk] To jest kciuk, / [palec wskazujący] Ten trzęsie śliwki, / [palec środkowy] Ten je zbiera, / [palec serdeczny] Ten je chowa, / [mały palec] A ten mały wszystkie pożera.’ (wyliczanka na palcach)

Por. też: dy doüma hałda ‘trzymać kciuki’: Yhy hałd dy doüma fjyr dejh, do dy dy hoütnikjy prifnan byśtejst! ‘Trzymam za ciebie kciuki, żebyś zdał dzisiejszy egzamin!’

Zob. też: → FYNGJER, → PȦLSKI