DUNKUŁ

DUNKUŁ adj., adv. (DYNKŁER, DUNKUŁST-)

1. ciemny, ciemno: Yr dunkuła ek zos ȧ śpyn. ‘W ciemnym kącie siedział pająk.’

2. (w złożeniach) ciemno-: Dy wȧjntroüb zȧjn grin oba dunkułbłöw. ‘Winogrona są zielone lub ciemnoniebieskie (granatowe).’

Por. też: dunkuł wada ‘ciemnieć’, ‘ściemniać się’: S’wjyd dynkłer wi yr tifsta naht. ‘Robi się ciemno jak w najgłębszej nocy.’

Zob. też: → DUNKUŁGAŁ