DÜ

DÜ pron.

ty (zaimek osobowy): Wos wyłsty? ‘Czego [ty] chcesz?’; Gej der öbaht, do dy dih ny ferkiłst! ‘Uważaj, żebyś [ty] się nie przeziębił!’; Dü łoüzbüw, dü! ‘Ty nikczemniku, ty!’; Wjyr wełda dih fren... ‘Chcielibyśmy cię spytać...’; O dü łiwy ałdy śpröh! / Wjyr kuza dejh inda nöh. ‘O ty drogi stary języku! / Mówimy tobą wciąż jeszcze.’ (FB 1922); Wos ej nojys by djyr? ‘Co nowego u ciebie?’

Mimo że w zdaniach oznajmujących i pytających w języku wilamowskim z reguły zawsze występuje podmiot, zaimek osobowy DÜ czasem (choć rzadko) bywa opuszczany, szczególnie w pytaniach: Wyst mer hyłfa? ‘Pomożesz mi?’; Konst mün kuma? ‘Możesz przyjść jutro?’

Zob. też: → DÜN