END

END s. n. (pl. ENDA, dim. ENDŁA)

1. koniec, zakończenie: Wjyr dergingja bocum end Wymysoü. ‘Doszliśmy do końca Wilamowic.’; Dy fyngjyn zȧjn ym end fur hand. ‘Palce są na końcu ręki.’

2. koniec (moment, gdy coś się kończy): Dy at hot kȧ end. ‘Praca nie miała końca.’; S’end fur Grusa Fost dos ej der Poümzuntag ȧn dy Grusy Woh. ‘Końcem Wielkiego Postu jest Niedziela Palmowa i Wielki Tydzień.’

3. (dim., gram.) końcówka: S’wüt «ełter» ferendyt zȧj endła yr mejcoł. ‘Wyraz «ełter» (‘ołtarz’) zmienia końcówkę w liczbie mnogiej.’

4. koniec życia, śmierć: Wen’ȧ wiöe niöencik jür ałd, fü’ȧ s’łecty möł uf Frankrȧjh ȧn diöt höt’ȧ zȧj end gyfunda. ‘Gdy miał już 90 lat, pojechał po raz ostatni do Francji i tam przyszedł jego koniec (dosł. znalazł tam swój koniec).’; Yh śpjy dos, mȧj end ej śun nönd. ‘Czuję to, mój koniec jest już blisko.’

5. końcówka, ostatni kawałek czegoś: Yhy mü gejn cym fryzjer ok dy endła fun łöda cy byśtripa. ‘Muszę iść do fryzjera tylko żeby przyciąć końcówki włosów.’