FAD

FAD s. n. (pl. FAD, dat. pl. FADA, dim. FADŁA)

koń: Jyśter jet mȧ myta fada, ȧ yta maht mȧ dos myta mȧśinn. ‘Kiedyś orano końmi, a teraz robi się to maszynami.’

Jeśli jest pierwszym członem złożenia, zazwyczaj ma postać fads-: der fadsśtoł ‘stajnia’, der fadshołc ‘szyja konia’, dy fadsȧgl ‘pijawka końska’, der fadsmejst ‘nawóz koński’. Jeśli drugi człon złożenia rozpoczyna się ś-, spółgłoska -s czasem bywa pomijana: der fadśynder ‘osoba, która bije konie; wyzwisko’. Dzieje się tak dlatego, że – gdy w języku wilamowskim w bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się dźwięki ś i s – spółgłoska s często zanika, por. → OÜSŚOÜN, które często wymawia się jako oüśoün.

Zob. też: → FYŁIHŁA, → HENGST, → KÖWUŁ