FERGEJN

FERGEJN v. (imp. sg. FERGEJ, pl. FERGEJT; part. perf. FERGANGA + zȧjn)

1. przechodzić, mijać (o czasie, bólu itd.): S’tüt mer ȧzu wej, yhy mü hiöera, do’s wejder fergejt. ‘Tak mnie boli, muszę poczekać, aż przestanie.’; Byr at fergejt’ȧm dy cȧjt byhend. ‘Przy pracy czas mija szybko.’

2. umierać, odchodzić (o zwierzętach): Mȧj hund ej ȧ woh y dam ferganga, ȧna byśtenik bej’h ȧzu troürik, wi wen dos gestyn het gyśan. ‘Mój pies zmarł tydzień temu, a ja wciąż jestem smutny / smutna, jak gdyby to się stało wczoraj.’ – w tym znaczeniu używa się również czasownika → KREPJYN, który ma negatywne konotacje, jeśli używa się go w odniesieniu do człowieka.

Por. też: dy koc fergejt mer ‘kot mi umrze’ – wyrażenie używane jako wyraz zdziwienia / zdumienia w sytuacji, kiedy w odwiedziny przyszła znajoma osoba, która dawno nie była przez mówiącego widziana / dawno nie przychodziła w odwiedziny: O Mȧryja, war ej dö! Dy koc fergejt mer! ‘O Maryjo, któż to przyszedł! Kot mi umrze!’