FERŚTIÖERA

Hasło po polsku
zdrętwieć, drętwieć, zesztywnieć, sztywnieć, osłupieć
Hasło po wilamowsku
FERŚTIÖERA
Wyjaśnienie/definicja, odmiany, przykłady

FERŚTIÖERA v. (imp. sg. FERŚTIÖER, pl. FERŚTIÖERT; part. perf. FERŚTIÖERT + zȧjn)

praesens

sg.

pl.

1. p.

FERŚTIÖER

FERŚTIÖERA

2. p.

FERŚTIÖERST

FERŚTIÖERT

3. p.

FERŚTIÖERT

FERŚTIÖERA

praeteritum

sg.

pl.

1. p.

FERŚTIÖERT

FERŚTIÖERTA

2. p.

FERŚTIÖERTST

FERŚTIÖERT

3. p.

FERŚTIÖERT

FERŚTIÖERTA

1. (z)drętwieć, (ze)sztywnieć (np. nogi, ręce): Der füs ej mer ferśtiöert. ‘Zdrętwiała mi noga.’; S’wiöe ȧ zyter fröst do dy hend ferśtiöerta mer ganc. ‘Był taki mróz, że ręce mi całkiem zdrętwiały.’

2. osłupieć, (ze)sztywnieć (np. ze strachu): Har śtind ganc ferśtiöert fum strah ȧn’ȧ kund zih ny rjyn. ‘Stał całkiem osłupiały ze strachu i nie mógł się ruszyć.’

Por. też: dy ömysa łoüfa imanda (ufum füs / ufer hand) ‘mrowić (o ręce, nodze)’: Dy ömysa łoüfa mer ufer hand. ‘Czuję mrowienie w ręce.’; ömysa ufum füs / ufer hand krigja ‘mrowić (o nodze / ręce)’: Yhy krigt ömysa ufum füs. ‘Czuję mrowienie w nodze.’