FIÖER

FIÖER s. m. (pl. FIÖEN, acc. / dat. sg. FIÖEN, gen. FIÖENS, dim. FIÖENŁA)

proboszcz, ksiądz, duchowny: Ynzyn fiöen śökta zy uf ȧ ander parafyj. ‘Naszego księdza wysłano do innej parafii.’; Dar fiöer kuzt ȧzu śtyłnik, do’h hjy’ȧ ny. ‘Ten ksiądz mówi tak cicho, że go nie słyszę.’

Jeśli jest pierwszym członem złożenia, raz ma postać fiöens-: s’fiöensfȧld ‘pole księdza’, der fiöensoütorytet ‘autorytet księdza’, a raz fiöen-: dy fiöenwȧj ‘święcenia kapłańskie’, der fiöenrȧja ‘miedza należąca do księdza’.

Zob. też: → PATER