FŁIG

FŁIG s. f. (pl. FŁIGJA, dim. FŁIGLA)

mucha: Yh zoh ȧmöł cwü fłigja / Ufum kjyhüf wigja / S’hot mih wunder, ejwerwunder / Wi dy fłigja wigja. ‘Widziałem raz dwie muchy / Na cmentarzu się kołysały / Dziwiłem się, bardzo się dziwiłem / Jak muchy się kołyszą.’ (fragment piosenki Yh zoh ȧmöł cwü mykja); Dy fłigja hon ȧ portret fum Kȧzer byśmysa. ‘Muchy zabrudziły portret cesarza.’

Por. też: wjen zih wi ȧ fłig ym pjyćkjawoser ‘zarzekać się (dosł. bronić się jak mucha w wodzie z pieczek, tj. z suszonych owoców)’: Yh zoh’ȧ gestyn gejn byzöfa, ȧn hoüt wjet’ȧ zih wi ȧ fłig ym pjyćkjawoser, do’ȧ trynkt ny. ‘Wczoraj widziałem, jak idzie pijany, a dzisiaj zarzekał się, że nie pije.’; der fłigjaśłöjer ‘łapka na muchy’: Yh jiöe dy fłigja mytum fłigjaśłöfer ȧ ganca tag, ȧn zuwizu fłigja ind noüy nȧj! ‘Gonię te muchy łapką na muchy przez cały dzień, a i tak cały czas wlatują nowe!’

Zob. też: → FŁIGJAPYŁC