GAN HON

GANG s. m. (pl. GENG)

chód: Jyn gang derkant’ȧ fu wȧjtum. ‘Jej chód poznał z daleka.’; Har śwung myta henda ym gang ȧzu, wi wen’ȧ wje zȧjn ȧ drow. ‘Machał rękami w chodzie tak, jak gdyby był żołnierzem.’

GAN HON v. (imp. sg. HO GAN, pl. HOT GAN; part. perf. GAN GYHOT + hon)

praesens	sg.	pl.
1. p.	HO GAN	HON GAN
2. p.	HÖST GAN	HOT GAN
3. p.	HÖT GAN	HON GAN

praeteritum	sg.	pl.
1. p.	HOT GAN	HOTA GAN
2. p.	HOTST GAN	HOT GAN
3. p.	HOT GAN	HOTA GAN

kochać, lubić: Nüśü, yhy ho dih zu zjyr gan! ‘Aniu, tak bardzo cię kocham!’; Miöehja ziöen, do zy hon dy śül ny gan – yhy bej dos ny. ‘Niektórzy mówią, że nie lubią szkoły – ze mną jest inaczej.’; Yhy ho gan cy śłöfa. ‘Lubię / kocham spać.’

Por. też: ym łiwsta / ym hacta / ym hatsta hon ‘lubić / kochać najbardziej’: Har höt yns ym łiwsta. ‘On najbardziej nas kocha.’; Ym łiwsta ho’h yr wymysiöeryśa śpröh cy kuza, bo’s gejt mer ym łȧjhsta. ‘Najbardziej lubię mówić po wilamowsku, bo to idzie mi najłatwiej.’

Zob. też: → GAN₂, → HON₁, → ŁIWA, → ŁIW HON