GÖT

GÖT s. m. (pl. GÖTA, gen. GÖTYS, dim. GÖTÜŚ)

1. (sg. tant., dużą literą) Bóg: Der Göt ȧłȧn wȧs, wosfer gyśyk dih derhiöert. ‘Tylko Bóg wie, jaki cię czeka los.’

2. bóg: Dy ałda Germana głiöeta y hefa göta. ‘Dawni Germanie wierzyli w wielu bogów.’

Wyraz GÖT używany również bywa jako wykrzyknik (interj.): O Göt, wos ej gyśan? ‘O Boże, co się stało?’ – jednak o wiele częściej w tym kontekście występuje wyraz → GÖTÜŚ.

Jeśli jest pierwszym członem złożenia, ma postać Göts-, por.: der Götstron ‘tron Boga’, der Götsśtym ‘głos Boga’, dy Götsgöw ‘dar Boga’ i in.

Por. też: Göt zȧj dank ‘dzięki Bogu, na szczęście’, Göt byhit ‘broń Boże’, gris Göt ‘dzień dobry, witaj (rzadziej używane pozdrowienie)’, (noü)götyś ‘(neo)gotycki’, gytłik ‘boski’, Göt gej / Göt ga ‘daj Boże’, dy götsśtröf ‘kara Boska’, Göt wȧs ‘Bóg wie’.

Zob. też: → GÖTY HJER, → HYŁF GÖT, → ZȦN GÖT, → GÖT GYZȦNT JÜH, → GÖT BYCOŁ DY’Ś, → GÖTS NOMA,