GROZ

GROZ s. n. (pl. GROZdim. GRAZŁA)

1. trawa: Wu gejter? – Cym Pejter. – Nö wos? – Typa groz. ‘Gdzie idziecie? – Do Pejtra. – Po co? – (Po) garnek trawy.’ (rymowanka);

2. zioło, chwast: Mȧj nökweryn ej ȧzu gyśȧjt, ejs wȧs, fu wyłum groz mȧ ȧn ty kon maha. ‘Moja sąsiadka jest tak obeznana, wie, z którego zioła można zrobić herbatę.’; Yhy ho gyfunda s’grop fu mem prȧdźjada, oder diöt wün śun kȧ błimła ny, ok łoüter groz. ‘Znalazłem grób swojego pradziadka, ale nie było już na nim kwiatów, tylko same chwasty.’

Por. też: groza ‘paść się, jeść trawę; kosić trawę’: Yh zoh ȧmöł cwej hoza / Ufum kjyhüf groza / S’hot mih wunder, ejwerwunder / Wi dy hoza groza. ‘Widziałem raz dwa zające / Jak na cmentarzu jadły trawę / Dziwiłem się, bardzo się dziwiłem / Jak zające jedzą trawę.’

Zob. też: → KROÜT