GYŁYK

GYŁYK s. n. (pl. GYŁYKJA, dim. GYŁYKŁA / GYŁYKLA)

szczęście: Dos wiöe ȧ gyłyk, do zy diöt ny zos, bo je cigl het ufys rogyfoła. ‘To było szczęście, że tam nie siedziała, bo inaczej tamta cegła by na nią spadła.’

Rzadziej używaną formą jest s’głyk.

Por. też: wi s’gyłyk wyt śpejła ‘jak szczęście dopisze’, s’ungyłyk ‘nieszczęście’, cym ungyłyk ‘niestety’.