HÖKA

HÖKA s. m. (pl. HÖKA, dim. HYKLA)

1. hak: Dy łoksuł ufum höka ej nejtłik cy dam, do der fejś’ȧ zo bȧjsa ȧn błȧjn hengja ufum. ‘Przynęta na haczyku potrzebna jest po to, żeby ryba ją ugryzła i się złapała na haczyk.’; Der höka hot zih uf ȧm śtȧn ogyhaklt ȧn dar śtȧn łis ny nöh, diöh dos kunda zy dan höka ny roüscin. ‘Hak zahaczył się o kamień i ten kamień nie puszczał, przez co oni nie mogli tego haka wyciągnąć.’

2. kultywator: Der noüy höka at beser owi der ołdy. ‘Ten nowy kultywator działa lepiej niż ten stary.’