IMYD

IMYD pron.

ktoś: Imyd kom cün mer gestyn, grist’ȧ mih fön der ȧn’ȧ ging wȧg. Wȧsty ny, war kon dos zȧjn gywast? ‘Ktoś podszedł do mnie wczoraj, pozdrowił mnie od ciebie i sobie poszedł. Nie wiesz, kto to mógł być?’; Ejs ziöet, do’s höt imanda gyzan. ‘Ona powiedziała, że kogoś widziała / zobaczyła.’ Wen imandas gydułd ej śun füt, bydȧjt dos, do’ȧ wył śun mej ny hiöera. ‘Jeśli czyjaś cierpliwość się skończyła, oznacza to, że on nie chce już czekać.’

Rzadziej używaną formą w mianowniku (nom.) jest imȧd ‘ts.’: S’kuzt ȧzu cyzoma, do’h wȧs yt ny, op imȧd höt ejs gyzan, cy ejs imanda. ‘Ona tak plecie, że teraz nie wiem, czy ktoś ją zobaczył, czy ona kogoś.’