JU

JU part., interj.

1. tak, owszem: Hösty śun gasa? – Ju. – Ȧ wyłsty nö yhta ferbȧjsa? – Ju. ‘Jadłeś już? – Tak. – A chciałbyś coś jeszcze przekąsić? – Tak.’; Yh ferśtej ny, wos dy myt dam mȧnst – hȧst dos «ju» cy «nȧ»? ‘Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć – oznacza to «tak» czy «nie»?’

2. partykuła wzmacniająca: S’ging ju güt! ‘Poszło (bardzo) dobrze!’; Yhy wył ju ny, hjy uf my dam fren! ‘(Przecież) nie chcę, przestań pytać!’

Por. też: ju nȧ ‘no pewnie; co ty mówisz (reakcja na nieprawdziwą wypowiedź)’: Yhy kon dih ny byzihja, bo dy höst kȧ cȧjt. – Ju nȧ, h’ho kȧ cȧjt, ku nȧj! ‘Nie mogę cię odwiedzić, bo ty nie masz czasu. – No pewnie, nie mam czasu, wchodź!’; Yhy ging diöt ny, bo dy höst my’ś ferbita. – Ju nȧ, yhy ho dy’ś ferbita! ‘Nie poszedłem tam, bo mi tego zakazałeś. – Co ty mówisz, zakazałem ci!’; Oder dy kuzt ny wymysiöeryś. – Yhy kuz ny wymysiöeryś? Ju nȧ! Yhy kuz ju! ‘Ale nie mówisz po wilamowsku. – Ja nie mówię po wilamowsku? Co ty gadasz! Przecież mówię!’