KENA (ZIH)
| Hasło po polsku |
znać, znać się, poznawać, poznać, przeżywać, przeżyć
|
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Hasło po wilamowsku |
KENA (ZIH)
|
||||||||||||||||||||||||
| Wyjaśnienie/definicja, odmiany, przykłady |
KENA (ZIH) v. (imp. sg. KEN, pl. KENT; part. perf. GYKANT + hon)
1. znać (się): Yh ken dy gygend, yh kon’üh łȧta. ‘Znam okolicę, mogę was oprowadzić.’; Ejs kant’ȧ güt ȧn wöst, wo’s kund fönum derhiöera. ‘Ona znała go dobrze i wiedziała, czego można się po nim spodziewać.’; Dü kenst mih füt! ‘Przecież mnie znasz!’; S’śȧn, do zy zih güt kanta. ‘Wydawało się, że dobrze się znali.’ 2. pozna(wa)ć: Derzȧnk hot’ȧ mih fylȧjht gykant, oder’ȧ mȧlt zih ny. ‘Wówczas może mnie poznał, ale się nie odzywał.’ 3. (z ZIH i MYT lub UF + dat.) znać się: Yhy ken mih myt / uf dam ny, fre łiwer s’Tera. ‘Nie znam się na tym, spytaj lepiej Teresy’ 4. (po)znać, przeży(wa)ć: Har kent kȧ grusys gyłyk ny, owi myt zer familyj cy zȧjn. ‘Nie zna większego szczęścia niż przebywanie ze swoją rodziną.’ Por. też: derkena ‘(roz)pozna(wa)ć; uznać’: Fu dam, wos fłȧk ȧ wymysiöejer bow trüg, kund’ȧ derkena, wosfer hȧltag dos wiöe. ‘Po tym, w jakim stroju była Wilamowianka, można było rozpoznać, jakie było święto’ |
||||||||||||||||||||||||
| Audio, do odsłuchu wymowy |
|