KŁOP

KŁOP s. m. (pl. KŁOPA, acc. / dat. sg. KŁOPA, gen. KŁOPAS, voc. KŁOPY)

1. mężczyzna: Ȧ zyter śtiöekjer kłop wiöe’ȧ. ‘Takim silnym był mężczyzną.’

2. maż: Wȧjł ynzer kłopa ata / Ej ju ym łand kȧ nut / Wo ej fu Göt gybata / Fałt ju ym łand kȧ brut. ‘Dopóki nasi mężowie pracują / Nie ma w kraju biedy / Co u Boga wyproszone / Nie brakuje w kraju chleba.’ (fragment piosenki Fu ynzyn rȧjhja fȧldyn); Dy macoh höt cy kłopas jyśta kyndyn kȧ hac. ‘Macocha nie ma serca do pierwszych dzieci męża.’ (HM 1930)

3. chłopie (forma zwrócenia się do mężczyzny, wyrażająca bliski stosunek do odbiorcy; tylko w voc.): No kłopy, yhy ho kȧ cȧjt, yhy gej yn ham. ‘No chłopie, nie mam czasu, idę do domu.’

Jeśli jest pierwszym członem złożenia, ma postać kłopa-: dy kłopaöet ‘rodzaj męski’, der kłopaocug ‘garnitur męski’, s’kłopaociwerik ‘ubiór męski’.

Pochodzi od pol. chłop, zastąpił dawniejszy wyraz der mon, który został obecnie tylko w złożeniach → -MON.

CIEKAWOSTKA: polskiemu nagłosowemu ch- / h- często odpowiada wilamowskie k-: obok der kłop : chłop por. też dy kiöeler : cholera, dy kistiöeryj : historia i in..