PŁON

PŁON s. m. (pl. PŁAN)

1. miejsce, teren, plac, działka: Zy ziöen, do dy Wymysiöejyn uf Wymysoü köma diöh dos, do zy zühta ȧn huha płon, wu kȧ woser ny wje kuma. ‘Mówi się, że Wilamowianie przybyli do Wilamowic, dlatego że poszukiwali wysoko położonego terenu, który by nie był zalewany.’; Der traktor śtejt śun ufum płon byrȧt. ‘Traktor już stoi gotowy na placu.’ (JG 2003)

2. podwórko: Dy kyndyn bawjȧn zih ufum płon ȧn zy kyna ny ȧdkłoüfa, bo dy bram ej cü. ‘Dzieci bawią się na podwórku i nie mogą uciec, bo brama jest zamknięta.’

Zob. też: → PŁOC, → ÜT