ŚTUS

ŚTUS s. m. (pl. ŚTYS, dim. ŚTYSŁA)

1. pchnięcie, uderzenie, szturchnięcie: Nö dam «łȧjhta śtus» – wi dü’ȧ höst gynant – tüt mer dy zȧjt śun ȧ woh wej! ‘Po tym «lekkim pchnięciu» – jak go nazwałeś – bok boli mnie już tydzień!’

2. stos: No ny ziöeźe, do wer müsa dan ganca śtus hułc cyśȧjta! ‘Tylko mi nie mów, że musimy porąbać ten cały stos drewna!’; Kiöef ny mej kȧ bihła, bo dy höst dyham łoüter śtys bihła! ‘Nie kupuj więcej książek, bo masz w domu same stosy książek!’

3. uderzenie, raz: Dy śtys fun mjerfałda śłyfyta’ȧ ȧj. ‘Uderzenia morskich fal go usypiały.’

4. cios (bronią): Ȧ śtiöekjer śtus mytum bagnet śtyht ȧ menća ȧdiöh. ‘Mocny cios bagnetem przebija człowieka na wylot.’