ŚTUSA

ŚTUSA v. (imp. sg. ŚTUS, pl. ŚTUST; part. perf. GYŚTUSA + hon)

1. pchać, pchnąć, wbi(ja)ć: Yhy wułd ȧmałik gejn, oder di bow śtus mih, do’h zo gejn byhenderer. ‘Chcę iść powoli, ale ta kobieta mnie pchnęła, żebym szybciej szedł.’

2. (u)bóść: Gej der öbaht uf di ruty kü, di ej śtusnik, di wyt dih śtusa, wen dy dih wyst ymdryn. ‘Uważaj na tę czerwoną krowę, ona jest bodliwa, ubodzie cię, jak się odwrócisz.’

3. (z ZIH) pchać się: Wen zy ziöeta, do der oütabüs ej hejngybröht ȧn’ȧ wyt weter ny fiöen, do śtusa zih dy łoüt cyn tjyn, do zy zuła wi ym byhendsta roüsgejn. ‘Gdy powiedziano, że autobus się zepsuł i dalej nie pojedzie, to ludzie pchali się do drzwi, żeby jak najszybciej wyjść.’

Por. też: nȧjśtusa (zih) ‘wpychać (się), wepchnąć (się), pchać (się) do środka’: Dos ferwynćty ołder śtyst zih cyn fanstyn ȧn cyr tjyr nȧj. ‘Ta przeklęta starość wpycha się przez okna i przez drzwi.’; roüsśtusa ‘wypchać (się), wypychać (się), wybijać się’: Rüfźe ȧ hydroülik, bo s’woser śtyst fum śympa roüs! ‘Zawołaj hydraulika, bo woda wybija z toalety.’