ŚTUW

ŚTUW s. f. (pl. ŚTUWA, dim. ŚTEJWŁA)

pokój, izba: Dy kłaka fum hund hower yta ejweron łejgja, y ider śtuw. ‘Sierść psa leży tam wszędzie, w każdym pokoju.’

Por. też: ufer śtuw ‘na strychu (dosł. ‘na pokoju’)’: Dy ganca ołda zgrota ȧn gyrympuł hałd yh ufer śtuw, ȧzu do zy ferhyndyn mer ny dö dunda. ‘Wszystkie stare graty trzymam na strychu, żeby nie przeszkadzały mi tu na dole.’; uf dy śtuw ‘na strych (dosł. ‘na pokój’)’: Triöe ȧ krisboüm uf dy śtuw. ‘Zanieś choinkę na strych.’

Zob. też: → ŚEJNY ŚTUW