WȦG

WȦG₂ s. m. (pl. WȦG)

1. droga: Łoüty, fum wȧg! ‘Ludzie, z drogi!’; Ejs fercyłt’ȧ fu ołum, wo trof’s ym wȧg uf Wymysdiӧf. ‘Ona opowiedziała im o wszystkim, co spotkało ją w drodze do Starej Wsi.’; Hefa śtyter łoüt asa ym wȧg y dy at, bo zy weła ȧzu cȧjt śpiöen. ‘Wielu ludzi z miasta je w drodze do pracy, bo chce tak zaoszczędzić czas.’

2. droga, podróż: Wjyr müsa et śłöfa, s’ej ȧ łanger wȧg fjyr yns. ‘Musimy teraz spać, przed nami jest długa droga.’; Der wȧg ging uny umśtend, Göt zȧj dank. ‘Podróż obyła się bez wypadków, dzięki Bogu.’

UWAGA: rzeczownik WȦG₂ wymawia się z długą samogłoską ȧ, natomiast prefiks WȦG₁ – z krótką.

Por. też: der oüswȧg ‘rozwiązanie, wyjście (z trudnej sytuacji)’.