WJYR

WJYR pron.

my (zaimek osobowy): Wjyr wjyn yns weła ufhałda. ‘Chcielibyśmy się rozerwać.’; War höt’üh gyziöet, do wer hon ȧ śwȧjn gyśłaht? ‘Kto wam / panu / pani / państwu powiedział, że ubiliśmy świnię?’; Hower dos śun gymaht? ‘Czy to już (z)robiliśmy?’; Wen zȧjwjyr ałd gywiöda? ‘Kiedy my się zestarzeliśmy / zestarzałyśmy?’; Konsty yns hyłfa? ‘Możesz nam pomóc?’; Dü past c’ync ny. ‘Nie pasujesz do nas.’; Wun hösty yns gyzan? ‘Gdzie nas zobaczyłeś / zobaczyłaś?’

Forma YNC używana jest prawie zawsze w połączeniu z przyimkiem → CY₁ (często w zredukowanej postaci: c’): Ku c’ync / cy ync! ‘Chodź do nas!’

CIEKAWOSTKA: kiedy po czasowniku występuje forma WER, zapisywana jest z nim razem, a czasownik ten z reguły traci końcówkę, por. wjyr kuza > kuzwer ‘mówimy’, wjyr wönn > wönwer ‘mieszkamy’. Wyjątek stanowią np. niektóre formy czasownika → ZȦJN. Dawniej po czasowniku mogła wystąpić też forma WJYR, również zastępując końcówkę: wjyr brengja > brengwjyr ‘przynosimy’, dziś WJYR po czasowniku jest prawie zupełnie nieużywane (wyparte przez WER).