WJYT

WJYT s. m. (pl. WJYTSŁOÜT, acc. / dat. sg. WJYTA, voc. WJYTY, dim. WJYTSMENĆŁA)

1. gospodarz: Wen’s ej wyżinek, fiöen dy wjytsłoüt ufer pśyćep ȧn zy fȧjyn zen hȧltag. ‘Gdy są dożynki, gospodarze jadą na przyczepie i obchodzą swoje święto.’

2. proboszcz: Har wiöe dreca jür wikar, ȧn’ȧ yta ej’ȧ śun wjyt. ‘On był wikarym przez trzydzieści lat, a teraz jest już proboszczem.’

Jeśli jest pierwszym członem złożenia, ma postać wjyts-: s’wjytshoüz ‘dom gospodarza’, s’wjytsfi ‘zwierzę gospodarskie (należące do gospodarza)’, der łandwjyt ‘właściciel, gospodarz (nieruchomości)’: Ynzer łandwjyt wiöe fruł, do wer ołys cȧjtłik bycołta. ‘Właściciel mieszkania był zadowolony, że wszystko opłacaliśmy na czas.’

Zob. też: → POÜER, → WJYTYN