WUNDER

WUNDER s. n. (pl. WUNDYN, dim. WUNDELA)

cud, dziw, dziwota: Dos ej kȧ wunder, do zy der gryhta hon at gygan. ‘To nie dziwota, że od razu dali ci pracę.’

Por. też: hon wunder ‘(z)dziwić się’: Mejh hot wunder, wen yh zoh zy diöt iba. ‘Zdziwiłem / Zdziwiłam się, gdy zobaczyłem / zobaczyłam, że oni / one tam ćwiczą / że ona tam ćwiczy.’