WYNTER

WYNTER s. m. (pl. WYNTYN)

zima: Jyśter wün zyty śwjery wyntyn, do der’üh dos giöe ny kynt fürśteła. ‘Dawniej były tak srogie zimy, że nawet sobie tego nie możecie wyobrazić.’

Por. też: ejwerwyntyn ‘przezimować’, wyntyn ‘zimować’: Dy krawysa wyntyn yr tif: bygrowa ym śłom oba hejngyłet / ferśtakt undyn śtȧnn. ‘Raki zimują przy dnie, zakopane w mule lub ukryte pod kamieniami’