ZȦJT

ZȦJT s. f. (pl. ZȦJTA, dim. ZȦJTŁA)

1. strona: Ufer fynfȧndresiksta zȧjt fu dam bihła śrȧjwt der oütor, do’ȧ dy doüćy śpröh ny kent. ‘Na stronie trzydziestej piątej tej książki autor pisze, że nie zna języka niemieckiego.’

2. bok: S’śtyht mih ȧzu yr zȧjt – yhy höf, do dos der błyndy diöem ny ej. ‘Tak mnie kłuje w boku – mam nadzieję, że to nie jest wyrostek robaczkowy.’; Dy fjyrek höt fjyr zȧjta. ‘Czworokąt ma cztery boki.’

Por. też: dy internetzȧjt ‘strona internetowa’, uf dy zȧjt gejn ‘iść do toalety’, uf dy kliny zȧjt gejn ‘iść do toalety w celu oddania moczu’, uf dy grusy zȧjt gejn ‘iść do toalety w celu oddania stolca’, ufer zȧjt ‘poza uwagą (dosł. ‘na stronie’), na marginesie, na boku’: Dar badȧntemat ej jünłang ufer zȧjt gybłejn. ‘Ten temat badawczy pozostawał przez lata poza uwagą [badaczy].’ – lub ‘na stronie, w ustronnym miejscu, na boku’: Ny ziöe mer, do dy höst jynt ȧ kynd ufer zȧjt! ‘Tylko nie mów, że masz gdzieś dziecko na boku!’; Ejs rüf’ȧ roüs, ȧn wi zy śun wün ufer zȧjt, höt’s’um ołys roüsgyłet. ‘Zawołała go, a gdy już byli w ustronnym miejscu, wszystko mu wyjaśniła.’