ZEJ₁

ZEJ₁ pron.

ona (zaimek osobowy): Zej śtiörw ufȧ hacśłag. ‘Ona zmarła na zawał.’; Yhy fret zy śun fu dam. ‘Już ją o to pytałem.’; [B]oüta śül ȧn ȧ rȧjhy kjyh / war’z myt andyn kjyhja fergłyh. ‘Zbudowali szkołę i bogaty kościół / któż go do innych kościołów porównywał.’ (FB 1921); Cwe hundyt złoty go’h’er y dy hand, do zy höt uf wos. ‘Dwieście złotych dałem / dałam jej do ręki, żeby na coś miała.’; Wjyr oły gingja myter myt. ‘Wszyscy poszliśmy razem z nią.’

Forma Z’ używana jest bardzo rzadko – najczęściej spotkamy ją w tekstach sprzed II wojny światowej albo w tekstach poetyckich lub stylizowanych. Z’ w liczbie pojedynczej (sg.) używane jest prawie nie używane i występuje głównie w liczbie mnogiej (pl.) → ZEJ₂.

Zob. też: → ZEJERYN