ZEJ₂

ZEJ₂ pron.

oni, one (zaimek osobowy): Zej łisa mih ufȧ ürlop yn ham. ‘Oni puścili mnie na urlop do domu.’; Jyśter śtinda dy Wymysiöejeryna fum bet ny uf, wȧł zy zih ny hota gyhoüt. ‘Dawniej Wilamowianki nie wstawały z łóżka, zanim się nie zaczepiły.’; Niöen’z oü twȧgla cym hjeta brut, / Zyngja’z łöstik, zȧjn fryś ȧn rut. ‘Żują też serki z twardym chlebem, / Śpiewają radośnie, są zdrowi i czerwoni.’ (FB 1921); Zy śunta dy biöem, wo zy ny zocta, bo zy gyhüta ny y jyn. ‘Szanowali drzewa, których nie sadzili, bo nie należały do nich.’; Har go’ȧ rü. ‘On dał im spokój.’; Dy ałda łoüt łisa’n ida fjywyt s’błüt łön oba ȧgln zeca. ‘Starsi ludzie dawali sobie co roku spuszczać krew albo przystawiać pijawki.’ (HM 1930); Yhy wył njynt ny gejn myta. ‘Nie chcę z nimi nigdzie iść.’

Formy Z’ i N’ używane są bardzo rzadko – najczęściej spotkamy je w tekstach sprzed II wojny światowej albo w tekstach poetyckich lub stylizowanych.

Gdy ’Ȧ występuje po samogłosce, wymawiane jest jako jȧ: Har go’ȧ rü. ‘On dał im spokój.’ wym. Har go jȧ rü.

W języku wilamowskim często używa się zaimka ZEJ₂ w funkcji bezosobowej: Wen zy łoüta yr kjyh, dos hȧst, s’ej cwełf. ‘Jeśli dzwonią w kościele, to znaczy, że jest dwunasta’; Ȧ klina Fiat mahta zy bocum cwetoüzytsta jür. ‘Małego Fiata produkowano do 2000 r.’; Zy kuza, do dy łoüt ȧn dy afa zȧjn ym gyłyhter zjyr enłik. ‘Podobno (Mówi się, że) ludzie i małpy są do siebie bardzo podobni pod względem genetycznym.’