ZUN₁

ZUN₁ s. f. (pl. ZUNA, dim. ZUNŁA)

1. słońce: Yh bej śun zu gywönt / Ym öwyt śȧjnt der mönd / Ym tag śȧjnt dy zun / Dos ołys gynigt mjyr śun. ‘Tak już jestem przyzwyczajony / [Że] wieczorem świeci księżyc / Za dnia świeci słońce / To wszystko mi wystarcza.’ (JG 2004)

2. Słońce: Dy Zun ej der ȧncikjy śtam ym Zunaukłod. ‘Słońce to jedyna gwiazda w Układzie Słonecznym.’

3. słońce (światło słoneczne, miejsce słoneczne): Wen dy weś hengt ufer zun, troügt zy ejer oüs. ‘Gdy pranie wisi na słońcu, szybciej wysycha.’; Mȧj foter ging ind uf dy zun. ‘Mój ojciec zawsze szedł na słońce.’

Por. też: der zunaufgang ‘wschód słońca’, der zunaundergang ‘zachód słońca’.