KOC

KOC s. f. (pl. KOCA, dim. KACŁA)

1. kot: Wen mȧj koc ȧzu mjoüct, ej zy ind hungjerik. ‘Kiedy mój kot tak miauczy, zawsze jest głodny.’; S’kacła łopyt dy myłih. ‘Kotek pije mleko.’; Yh zoh ȧmöł cwü koca / Ufum kjyhüf kroca /S’hot mih wunder, ejwerwunder / Wi dy koca kroca. ‘Widziałem raz dwa koty / Jak na cmentarzu drapią / Dziwiłem się, bardzo się dziwiłem / Jak koty drapią.’ (fragment piosenki Yh zoh ȧmöł cwü mykja);

2. (dim.) kochanie, kotek, kotku, kotusiu: Yh ho dih ȧzu gan, mȧj łiwys kacła! ‘Tak cię kocham, mój drogi kotku!’; Mȧj kacła, dos ej ju zjyr troürik. ‘Mój kotku, to takie smutne.’

Zob. też: → KIĆ, → KOTER