KRANC

KRANC s. m. (pl. KRENC, dim. KRȦNCŁA)

1. wieniec, bukiet: Dy krenc fu kroütik wȧjt mȧ ȧ funfcyta śjerpjyń, ufs Kroütikwȧjn. ‘Wieńce z ziół święci się piętnastego sierpnia, na Matki Boskiej Zielnej.’; Ȧn grina kranc fu yjyn / Wȧs, hower ȧna kün / Ȧn błimła fuły śtejen / Wu ynzyn wejza wün. ‘I zielony wieniec z kłosów / Pszenicy, owsa i żyta / I kwiaty pełne stoją / Gdzie nasze miedze były.’ (fragment piosenki Fu ynzyn rȧjhja fȧldyn)

2. łańcuch na choince (ozdoba choinkowa): Wen dy byst jynt ym Rynk, to kiöef nö ȧ kranc ufȧ krisboüm, ȧn ruta. ‘Jeśli będziesz gdzieś na rynku, to kup mi jeszcze łańcuch na choinkę, czerwony.’

3. (dim.) wianek: Dy drüżkjyna ȧn dy junkweryna triöen inda krȧncła, wen zy zȧjn wymysiöeryś ogycün. ‘Drużki i panny młode zawsze noszą wianki, gdy są ubrane po wilamowsku.’