KRȦĆUM

KRȦĆUM s. m. (pl. KRȦĆUM)

1. restauracja, karczma, bar: Wun ej dar ołdy yzuł? Gywys trynkt’ȧ wejder myta kolegja jynt y ȧm krȧćum. ‘A gdzie jest ten stary dureń? Pewnie znów pije z kolegami w jakimś barze.’; Im mejer ȧ krȧćum ej elegant, y dam ej’ȧ tojerer. ‘Im restauracja jest bardziej elegancka, tym jest droższa.’

2. restauracja «Rogowa» na rynku w Wilamowicach: To wos, zawer yns ym cwü ym krȧćum? ‘To co, spotkamy się o drugiej w «Rogowej»?’; Wiöe’h ufum bygrytnys ȧn ȧ zyta ȧ ćynżȧrowik oüta śtejt fjym krȧćum, ȧn dy bow fret mih fum oüta «wifuł ys’s ufum zȧgjer?», ȧ yh hot ȧn zȧgjer, ziöet yh’um: «s’ej zȧhs». ‘Byłem / Byłam na pogrzebie i takie ciężarowe auto stoi przed karczmą, i kobieta pyta mnie z auta: «która godzina?», a ja miałem / miałam zegarek, powiedziałem / powiedziałam jej: «jest szósta».’

Por. też: der krȧćmer ‘karczmarz’.