KYND

KYND s. n. (pl. KYNDYN, dim. KYNDŁA, dim. pl. KYNDELA)

dziecko: Mȧj łiwys kynd, gük s’kuma śwjery cȧjta, yh ferhȧs dy’ś, do wer wan zy oüshałda. ‘Moje drogie dziecko, mimo że nadchodzą trudne czasy, obiecuję ci, że je przetrwamy.’; Mȧj kyndyn zȧjn śun ufgywahsa ȧn hon jyr ȧgja kyndyn. ‘Moje dzieci już wyrosły i mają własne dzieci.’; Śłöf, mȧj kyndła, fest / S’kuma fremdy gest. ‘Śpij, moje dzieciątko, mocno / Przychodzą obcy goście.’ (fragment piosenki Śłöf mȧj kyndła fest); Dy Polinskja-müm ziöet inda: kumt kyndela, yhy wa jüh śüsterpap maha. ‘Ciotka Polinskowa zawsze mówiła: chodźcie dzieci, zrobię wam siusterpop.’

Jeśli jest pierwszym członem złożenia, z reguły ma postać kynder-: dy kynderliteratür ‘literatura dziecięca’, s’kynderbihła ‘książka dla dzieci’, s’kynderfłȧk ‘ubranie dziecięce’.