ŁEJGJA

ŁEJGJA v. (imp. sg. ŁEJG, pl. ŁEJGT; part. perf. GYŁȦN + hon)

1. leżeć: Wen dy dos ny hetst derzȧnk gyfunda, het dos nö gyłȧn diöt ufer śtuw. ‘Gdybyś tego wtedy nie znalazł, to to by wciąż leżało tam na strychu.’; Śtej uf, der dökter ziöet, do dy djefst zöfuł ny łejgja! ‘Wstawaj, lekarz powiedział, że nie powinieneś / powinnaś tyle leżeć!’; Ȧ piöer arpułn zȧjn fum wiöen rogyfoła ȧn zy błyn łejgja ufer śtrös. ‘Kilka ziemniaków wypadło z wozu i zostało na drodze.’; Har łog ömahtik ymȧ cwü śtunda, wał zy’ȧ ny funda. ‘Leżał nieprzytomny blisko dwie godziny, zanim go nie znaleziono.’

2. być położonym, znajdować się: War kon mer ziöen, wun łȧjt di gybjygkyt? ‘Kto mi powie, gdzie znajduje się to pasmo górskie?’; Wymysoü łȧjgt ym hołwa wȧg cwyśa Byłc-Bejł ȧn Oüswynca. ‘Wilamowice leżą w połowie drogi między Bielskiem-Białą a Oświęcimiem.’

Por. też: dö łȧj(g)t der hund bygrowa ‘tu leży pies pogrzebany’ (powiedzenie).