MȦJ

MȦJ pron.

1. mój (zaimek dzierżawczy): Wos mahsty dö myt mem hund? ‘Co tu robisz z moim psem?’; Dos ołys je mȧjs. ‘To wszystko jest moje.’; Wu hösty men kłopa gyzan? ‘Gdzie widziałaś mojego męża?’; Yhy wa nist ny, wos yh wa maha myt men oła śpejłzaha. ‘Nie wiem, co począć ze wszystkimi swoimi zabawkami.’; Hösty den pülarys by zejh? Yh kon mȧjna njynt ny fynda. ‘Masz przy sobie portfel? Nie mogę nigdzie znaleźć mojego.’

2. (tylko w formie pron.) mąż (m.) lub żona (f.): Dü wyst mer ny głiöen, wen yh wa der fercyła, wo mȧjner höt gymaht! ‘Nie uwierzysz mi, gdy ci opowiem, co zrobił mój (mąż)!’

Mimo że przed rzeczownikiem (tj. w funkcji przydawki) używa się przede wszystkim formy krótszej (adj.), dłuższa forma (pron.) również może wystąpić w tej pozycji, szczególnie kiedy chce się podkreślić ten zaimek dzierżawczy: Dü wyst mer ny ziöen, wos yhy zo, ȧn wos yhy ny zo maha myt mȧjnum kłopa! ‘Nie będziesz mi mówić, co powinnam, a czego nie powinnam robić ze swoim mężem!’ – por. Yh śpacjy myt mem kłopa. ‘Spaceruję z moim mężem.’ Poza tym formy dłuższe (pron.) są rzadko używane. Tradycyjnie występują one w roli orzeczenia imiennego, z tym, że gdy się odnoszą do ludzi, na ogół oddają rodzaj przypisany osobie (zob. znaczenie 2.), o której mowa. Gdy jednak odnoszą się do zwierząt czy przedmiotów, używa się na ogół formy MȦJS – nawet jeśli mowa o liczbie mnogiej. Dotyczy to również innych zaimków dzierżawczych.