MYTUŁ

MYTUŁ s. n. (pl. MYTUŁN)

środek, sposób: S’gyt uf dos kȧ mytuł – wen dü müst’s maha, s’ej ȧ müs. ‘Nie ma na to sposobu – skoro musisz to zrobić, to jest obowiązek / konieczność.’; Miöehjys kroütik kon zȧjn ȧ güt mytuł ufs ferkiła. ‘Niektóre zioła mogą być dobrym środkiem na przeziębienie.’

Czasem w znaczeniu ‘środek (centrum)’ używa się również formy dy mytuł: Ku y dy mytuł, büwy! ‘Chodź do środka, chłopcze!’

Por. też: s’mytułolder, s’mytułałder ‘średniowiecze’: Dy Łemkja zȧjn ȧ klinfulk, wu ławt fum mytułołder ufer Łemkowyn, ym Nejderbeskid ȧn ym mügjatȧl fum Sandezbeskid. ‘Łemkowie to mniejszość zamieszkująca od średniowiecza Łemkowynę w Beskidzie Niskim oraz południową część Beskidu Sądeckiego.’; mytułołderik ‘średniowieczny’.