MYTUŁT

MYTUŁT s. f., sg. tant.

środek (centrum): Wer zuła yns fotegrȧfjyn. Śtełt üh ufa zȧjta, ȧ yh wȧ zȧjn yr mytułt. ‘Powinniśmy zrobić sobie zdjęcie. Ustawcie się po bokach, a ja będę w środku.’

Spotyka się również formę mytułsta (rzadziej mytułtsta) – używanej niemal wyłącznie w połączeniu z przyimkami → Y (+dat.) i → UF (+dat.), przy czym w połączeniu z Y może mieć zarówno rodzaj żeński, jak i nijaki, a w połączeniu z UF tylko nijaki: Der Rynk ej yr / ym mytułsta fu Wymysoü. ‘Rynek jest w centrum Wilamowic.’; Dy fiöen rün ufum mytułsta fum kjyhüf. ‘Księża spoczywają pośrodku cmentarza.’ Etymologicznie jest to odmieniona forma przymiotnika mytułst- ‘środkowy’, już nieużywanego poza tym kontekstem.